Nog maar een generatie geleden zat Nederland vol sociale bewegingen met een stevige politieke invloed. Nu lijkt het land meer te bestaan uit een grote verzameling losse individuen die zich op diverse markten bewegen. Herman Meijer, prominent GroenLinkser, stelt en beantwoordt twee kernvragen: hoe kon in de loop van de laatste veertig jaar de maatschappelijke landkaart zo veranderen? En: horen die individuen nog ergens bij? De schrijver maakte zelf ooit actief deel uit van maatschappelijke bewegingen: linkse christenen, radicale homo's, vredesactivisten. Van binnenuit schrijft hij openlijk over de beweegredenen in die groeperingen; hij plaatst ze in een breder maatschappelijk en menselijk perspectief. Zijn al die bewegingen verdwenen omdat ze hun zin hebben gekregen? En hoe staat het met de ogenschijnlijk losse individuen van nu? De auteur ziet dat mensen zich nog steeds indentificeren met anderen, zelfs van velen afhankelijk zijn. Dat besef kan ons illusies over vrijheid besparen en het geeft een eerlijker kijk op de ander met wie we werelden delen. Ieder voor zich is uniek, maar onze samenstellende delen hebben we met anderen gemeen. Is dat erg? Het levert in ieder geval een ontspannend inzicht op: ook al is er van jou maar één, je hoeft gelukkig niet in alles origineel te zijn. Meijer ondersteunt zijn mens- en maatschappijanalyse met vele smakelijke autobiografische elementen. Scherpe analyses, humor en relativering wisselen elkaar moeiteloos af.